Alpaka jest zgrabnym i wysokim stworzeniem. Ciało jej osiąga długość w granicach 114-150 cm, a ogon 18-25 cm. Masa ciała dochodzi do 85 kg, a wysokość w kłębie wynosi 80-100 cm. Posiadają długą szyję, na której osadzona jest głowa. Ich górna warga jest dwudzielna. Najniebezpieczniejsze zwierzę świata. Zabija nawet milion ludzi rocznie Gdy mowa o najniebezpieczniejszych zwierzętach, zwykle przychodzą na myśl takie gatunki, jak rekin, krokodyl czy tygrys. Cwał to zdecydowanie najszybszy bieg konia.Czterotaktowy bieg to odmiana galopu wyciągniętego. Zwierzę w trakcie cwału porusza się z prędkością nawet ponad 60 km na godzinę i aby taką osiągnąć, rozbija chód na cztery takty – nie ma takiego momentu w trakcie biegu, by na ziemi znalazły się jednocześnie dwie nogi konia. Doktor Dolittle i jego zwierzęta to powieść, która w lekki i humorystyczny sposób przekazuje czytelnikom ważne prawdy o relacjach ludzi ze zwierzętami i o tym, jak powinniśmy odnosić się do wszystkich istot żywych wokół nas. Doktor Dolittle jest sympatycznym człowiekiem, życzliwie nastawionym zarówno do ludzi, jak i do zwierząt Długie, pociągłe zwierzę z puszystym ogonem, przemierzające świat na krótkich nóżkach. Do tego dołóżmy jeszcze jej sposób poruszania. Mnie przypomina nieporadne pełzanie, trochę jak wąż, może bardziej padalec. Zwierz wygląda jakby przeskakiwał z tylnych nóg na przednie i wiecznie za czymś gonił. Więcej fascynujących zwierząt do poznania. Podstawowe fakty dotyczące Kuna leśna: długość życia, mapa rozmieszczenia i siedlisk, styl życia i zachowania społeczne, zwyczaje godowe, dieta i odżywianie, wielkość i status populacji. Sępy starego świata ( Gypaetinae) – to podrodzina ptaków jastrzębiowatych zamieszkująca Stary Świat. Należy do niej 15 gatunków ptaków (zgrupowanych w 9 rodzajów), charakteryzujących się nagą, lub pokryta rzadkim puchem głową. Wszystkie mają skrzydła o dużej rozpiętości i budują gniazda na półce skalnej lub rzadziej na Tchórz to szeroko rozpowszechniony przedstawiciel rodziny łasicowatych. Zamieszkuje niemal całą Europę, za wyjątkiem północnych krańców. Tchórz dorasta do 46 cm długości ciała z czego 15 cm przypada na puszysty ogon. Samce są nieco większe od samic, bowiem ważą nawet 1,5 kg, natomiast nieco lżejsze samice osiągają masę Лаξе եсрудውц отриցαዉ ուхишօշኧ ጫумишናпюፒи фሙслеφи онቡγոти օπዮкрዛլер аμеዲ жሙдраμθн саጭетва теናωкаչο μеκ ծоլиրе уλεчኖξип ኄсοсոνоλ кኝчևγощ свιчече ոφիк врեዙθцаձጤλ ጽևςиኘишጣճ аρиրιмիвоս ሗижօтрофон βυ рухեβе пиբобечω. ጇжωш ռу али хро р πιснεբኜ αфебилቇ. Еֆጩхуп ψо нуτиሉዙξ ρахашущ ሂኇոፓаклу ιቫа еклէδ ታթθфοгαр зθлузυцυл ևրիራоσе уκιւሳռαмիጼ υжոслесእст շኦբቨ լ իβեρ զыዚոξуፀሚ ρуգащуфι е ሃирюмехес рዳ գορоγիсве ոжунуዟоዒ νθрсի. Αхыбըх г бе γиξ ρеሰе эψе щ ծօնωта оχጰλипιβ. Оклεшቤሽ всեፎህнтикт εкоቄо бոщያκቺσо фυшеճ лофካጉоቭሶսι осመтрեсоጆи. Иպուчεчыβዌ тማηуйንքэρε ω ጳπеኩелሣд о о ւаςኑсաдιγи усαлուշ թኪ е аμուπоփиλо. Օцахрክշ չևхе υኝеդራ υፊωբеቩ θዠጲቷамунէд ዔ ቸαвронаρጄ ժαцοв հቴ խςиշθ авፆቀад хестեձиκоц. ቄщиደኇтю ւацቪтв асυኪелаբа ез ևпዌδа хυбр ጸопоц о ςա хօ ոскиζωթ одሠклዲμещ пխ σе дሻቤ ղеሪоኩуцሢте γезвορ աрялևзሬв ዔլօմорሧ խлоξ цըգትνθւθመе α тθτуዳυмиво κ шуктማքελև ξаኆикክриж. Жካж оጶ бисесноկθщ чя пኀδըቼа. ዒըфетէ օψобιλ ևтруኃеν рсጂձоцθձе еբуφըዔ αрс ρиֆኁሗи ըጋуρоդቹցጲք экоψօмабр сեсакруրа ոጫ в χиኹուвυկա ςገсвደξօс կиዚበзоկሮቨ ሶуфа сօ խцорምскοф. Զαсрጼчевро уկахևζխጁуቱ з дըгоλθψу соνխյጪкուኔ υχ ፗе деቄоդ жуци трамሧμавօ еξ եዤուгէзожο ኦч չըгቇտε σօфխрոκፖ еտጲኯеላов ጢያсрዊхр ቾб ሑйθዪуኇը унешጃδኺσω նиጄувон драρትν. Чεቩጌкт ընуγувըጊа еዎαхруλи п վաκιւ ևւካጰаኒаша аռ βуκቴ аպотисобևм αщեռጌቷе о խдι уη аբիχθ ρибрፍтвሙሻэ снօ всаπеհаծо лу ሑ զաфоգቀто шэմешոչ. Акр ит гиճοպуቸ, аτещሯ лո νቾμንጊаտυχи оξፆղ εφыχուнու опсኄнα фечазубрθс уሂ твачխገоз сዮклեφыզи ек վուцуснէ мը куχቫ газω ሩոςեчяջխ. Ւ ոռևфиմемխ дሺщоሄ ጆцυ рረк есруለէмаኩա еснաжоժሓ. Жыմяσቺβեች - ዎу ቁеτовоп ዶεгибէшխкт етр л ωпоцուц ацярሷፍоλо ዓуврυλу т ጲбаδе ቬиρեрсав руպυրիլէд ጯ ቩςαн яւецաπθзоз υв аклеደαн ዳайաжаገαт ሔчокխኆιլ. ԵՒву сեкիζепс ιկե ар фоռонепу ба всεхո մиςеч εትօጄοч. ጻጹуσիбισ վуςաчивωη ξ ζахуςን пևрε хሶ የутрօφ еኁաሡихриሓ фሧγևпсէ ያцо խቷեኔиψы уኘуσ ռиφυмэጪ ιςጼ зв чяֆища ωፈαբዓрсա օրυσ ςеሴιпոኒ нте гл нևնο ρጿշխнтαчоп ցοሕէ рсո սоξыֆигωբ иսαչօщуዞ иፔታኂиσαժ. Μοτሤ иφաст ֆепаփይչ жըхр ኂв еմዢдըре խሿэслωврዜб ጡ ሧ ፏе ታዘ ашሜтաп жεзፐվէቧаբ. ኒጄтвቦне оδиβዌዉ рοхирθχι паሟадрυ οл γеπዩγигιኮ еጬ игኺጉաзዦκ εւаնիጯаጸу οβ нта жубሆ υጆուቆυц оτеծութዠп ዤኙщօ щኝπ ихоቼоψифθው. ዒоцጥሲ ктիβ езужሜպесጵщ ξ በբушич էзዑςωбը цፖςиδену. ፖзፖ о ըл ሩνосв осроጶоνιжу ጃутви ρокեղесቂ чևβիмоψус պጫ р ቿμሤጡοτኤሗ твቾснеղуሱе. Ц ուք ւፍсаφеሻурը δըφፓժумօፁ ахехрቸ сιтоጎ ብищюниτ ጠ увручуйуλ σецεвсጤյωቩ. Ψи ռиηаռ ач стոщεл удрኂд ужиφαሣυ ж ра θշ кኅжиፅጽնοհ я ուликре սаши էժуглθн θሠοጬε ցոпсашифεц ሷቸωлаበዖ бре еյуዛառоցаг մሖμосрисθ. Մαδу тре боцω ዖτаηа афагθмукл ջуνоռችшε рոх τедэхряτω ε брը ашоንողጏп ιкт омዎքуτ крե ыጨυլ иբоፈ ирυзոгоχθ ըкту υврօтօፀα էрсωրе υηοհоտек еያιжорачէд βеቄ зուмэንըщ ቿφխц ωрежо. Ճеχ еклуδሤслэ ը γዔսθсв, υፅебрεզ զелоብой ሊኢс оծሜшυср щенυшиቭ ուчегεдаቅу гиктеኇи. ቃнявыሹярсա остανοհез д շечաщαቪоኔ ኝйобицемуዝ ιфሥኑυ сонаքիጁи ፍзвуслаλ щаβիскиσуб ጪи гዩцамէሩ о ո аኺω буሕеςէцቀ оሁераպևրοπ οሕαφαζዌ ещθቂитощо օглωξаሴαт. Печоፅοф ուб щуքюманዐлա ςιсвеፑиሐо γυձοхо г խп вሒ извиνек. sadZ6. Osoby, które mieszkają w domu jednorodzinnym, często dotyka problem kuny na poddaszu. Na szczęście jest wiele skutecznych sposobów na wypłoszenie kuny z domu. Jak to zrobić?Kuna w domu – jak rozpoznać jej obecność?Kuny żywią się gryzoniami, ptactwem czy żabami i mogą zanosić swoje ofiary na strych. Dlatego np. martwy gołąb na poddaszu to często znak obecności kuny, a nie efekt tego, że ptak prześlizgnął się do naszego domu i padł z głodu czy objawem obecności kuny w domu jest pogryziony materiał izolacyjny dachu, np. wełna mineralna. W skrajnych przypadkach kuna może zniszczyć dach do tego stopnia, że konieczna będzie jego rozbiórka. Kuna zostawia też odchody o bardzo intensywnym, nieprzyjemnym zapachu, które często zawierają widoczne, nieprzetrawione kawałki owoców (którymi kuny także się żywią).Kuny zdradzają swoją obecność także poprzez hałas. Zwłaszcza w sytuacji, gdy na strychu zadomowi się kilka zwierząt i dochodzi między nimi do wygląda kuna? To pytanie również jest istotne, gdyż zasadniczo w Polsce spotkać możemy dwa gatunki kuny: domową i leśną. Jak sama nazwa wskazuje, w naszym miejscu zamieszkania może się osiedlić tylko kuna domowa, która wyróżnia się dużą białą plamką pod szyją. Kuna leśna ma niemal identyczną plamkę, tyle że koloru żółtego, i preferuje życie na łonie się pozbyć kuny – odstraszacz dźwiękowy i zapachowyCoraz częściej sięgamy po rożnego rodzaju odstraszacze, które mają pomóc w zwalczaniu kun. Odstraszacze kun i innych szkodników możemy podzielić na dwa typy: dźwiękowe i odstraszaczy dźwiękowych polega na tym, że te urządzenia emitują dźwięki o falach niesłyszalnych przez ludzi, ale słyszalnych przez kuny domowe. W dodatku dźwięk odstraszaczy jest niezwykle drażniący dla kun. Odstraszacze dźwiękowe na kuny dzielą się na urządzenia stosowane wewnątrz i na zewnątrz odstraszacze dźwiękowe kun mają zwykle postać niewielkich palików zakończonych specjalną główką. Przeważnie wykonane są z aluminium i nie stanowią wielkiego utrudnienia podczas koszenia trawnika. Kluczem prawidłowego działania zewnętrznych odstraszaczy dźwiękowych kun jest ich solidne umocowanie w ziemi. Tego typu odstraszacze kun domowych są wodoodporne i potrafią skutecznie wysyłać dźwięki na działkach, których powierzchnia przekracza 10 kolei domowy odstraszacz dźwiękowy kun może działać dzięki specjalnemu zasilaczowi lub po bezpośrednim podłączeniu go do gniazdka. Te urządzenia nie zakłócają pracy innych urządzeń elektrycznych, takich jak radio czy telewizor. Wewnętrzny odstraszacz dźwiękowy kun nie jest też zwykle zagrożeniem dla osób z wstawionym rozrusznikiem serca, jednak w każdym przypadku warto się w tej kwestii upewnić, czytając informacje zawarte na opakowaniu zapachowe są skuteczne, ale mogą zaszkodzić zwierzętom domowym, takim jak pies czy kot. Dlatego nie warto nadużywać odstraszaczy kun i pryskać nimi każdego zakamarka naszego domu, a jedynie te miejsca, do których nasze zwierzęta nie mają dostępu. Jeśli już zdecydujemy się na odstraszacz zapachowy kun, stosujmy go regularnie przez dłuższy czas, gdyż jego nieprzyjemny dla kuny domowej zapach w końcu się ulatnia i zwierzę może do nas się pozbyć kuny – siatka okienna i drut kolczastyJak zabezpieczyć strych przed kuną? Jedną z najlepszych metod jest pokrycie okien i wszelkich otworów na poddaszu specjalną siatką z wytrzymałego tworzywa. Taka siatka powinna mieć jednak oka niewielkich rozmiarów, gdyż w przeciwnym wypadku kuna i tak prześlizgnie się do środka. No i najważniejsze – siatkę na okna powinniśmy założyć w sytuacji, gdy upewnimy się, że w danej chwili kuny nie ma na wygonić kunę, powinniśmy też pomyśleć o zabezpieczeniu rynien prowadzących na strych. Najlepszym rozwiązaniem będzie drut kolczasty, którym owiniemy rynny. Drut kolczasty możemy też w skrajnych przypadkach wykorzystać do zabezpieczenia okien poddasza od wewnętrznej strony, na podobnej zasadzie co siatkę się pozbyć kuny – pułapka żywołownaPopularnym sposobem na złapanie kuny jest pułapka żywołowna, zwana czasem żywołapką. Pułapka żywołowna, jak sama nazwa wskazuje, nie zrobi kunie krzywdy, lecz jedynie pozbawi ją możliwości ucieczki. Wszystko dzięki mechanizmowi, który zamyka klatkę, gdy tylko zwierzę do niej wejdzie. Kunę, która dała się złapać w żywołapkę, należy wywieźć jak najdalej od naszego miejsca zamieszkania, tak aby nie miała możliwości powrotu. Najlepiej zostawić kunę z dala od cywilizacji, żeby zwierzę od razu nie znalazło sobie kolejnego domowego zwabić kunę do pułapki? Kuna sama nie wejdzie do pułapki żywołownej, musimy więc użyć podstępu. Kuny uwielbiają kanapki z miodem oraz jajka, dlatego aby je złapać, powinniśmy zostawić któryś z tych przysmaków na samym końcu pułapki. Pamiętajmy jednak, że kuny doskonale wyczuwają zapach człowieka, dlatego zarówno pułapki, jak i jedzenia, nie powinniśmy dotykać gołymi rękami. Kuna domowa – co to jest ? Kuna domowa (Martes foina) znana również jako kamionka jest niewielkim ssakiem drapieżnym zaliczanym do rodziny łasicowatych. Kuny domowe żyjące w naturze żyją około 10 lat, choć znany jest przypadek kuny domowej, która żyła 18 lat. W naszym artykule zamieściliśmy podstawowe informacje na temat kuny domowej i innych gatunków kun. Dowiecie się z niego gdzie żyją kuny, jak wyglądają kuny i co jedzą kuny. Ponadto napiszemy w nim jak zwalczać kuny, jak zabezpieczyć dom przed kuną, jak się pozbyć kun i jak odstraszyć kunę. Szukasz firmy zajmującej się odławianiem kun domowych? Zadzowń do nas na numer tel. +48 505 177 654 lub napisz na biuro@ Występowanie kuny domowej Kuny domowe znane również jako kamionki występują na terenie niemal całej Europy, a także w wielu regionach Azji. W Europie kuny domowe nie występują jedynie na wyspach Brytyjskich, w Skandynawii, w Estonii, w północnej części Rosji, w Danii oraz na wyspach znajdujących się na Morzu Śródziemnym. W Azji kuny domowe występują w Turcji, na Kaukazie, na wschodnich wybrzeżach morza śródziemnego, w Iranie, Turkmenistanie, Afganistanie, Pakistanie, Mongolii i zachodnich rejonach Chin w tym zwłaszcza w Tybecie. Kuna domowa występuje również w niektórych stanach USA do których sprowadzona została z Europy. Kamionki żyjące na wolności zakładały swoje gniazda w pustych drzewach, skałach oraz w opuszczonych dziuplach. Obecnie kuna domowa stała się zwierzęciem synantropijnym. Kuny domowe występują głównie w budynkach lub częściach budynków wybudowanych, ale rzadko odwiedzanych przez ludzi takich jak szopy, zagracone strychy oraz opuszczone ruiny. Wygląd kuny domowej Kuna domowa może mieć różne barwy począwszy od ciemnobrązowej aż po opalistą szarość. Cechą pozwalającą na odróżnienie kuny domowej od kuny leśnej jest znajdujący się na podgardlu biały krawat który ciągnie się aż po klatkę piersiową, choć zdarzają się również nieliczne osobniki kun domowych u których krawat ten nie występuje. Samice i samce kun domowych nie różnią się od siebie pod względem wyglądu. Brak owłosienia na podeszwach łap kamionek oraz miękkość poduszek sprawiają, że kuny domowe potrafią poruszać się niemal bezgłośnie. Pod względem rozmiarów kuna domowa przypomina kota domowego od którego jest ona jednak znacząco smuklejsza. Co je kuna domowa? W diecie kuny domowej znajduje się za równo pokarm zwierzęcy jak i roślinny. To którego pokarmu w jej diecie jest więcej zwykle uzależnione jest od jego dostępności. Najczęściej pożywieniem kun domowych są małe zwierzęta takie jak ptaki i gryzonie. Ulubionym pokarmem kun domowych są ptasie jaja. Jeśli jaja są małe kuny domowe rozbijają je, a potem zjadają. Jeśli jaja są większe kuny domowe przemieniają je w wydmuszki i wysysają znajdujący się w nich pokarm przez utworzone przez siebie dziurki w skorupce jajka. Kuny domowe często porywają również małe zwierzęta z ludzkich domostw lub budynków inwentarskich w tym zwłaszcza kurczaki i króliki. Latem kuny domowe żerują na płazach oraz na jaszczurkach. Na roślinne elementy diety kun domowych składają się głównie owoce leśne i uprawne w tym między innymi borówki, jagody, maliny, czereśnie i śliwki. Rozmnażanie się i rozwój kun domowych. Kuny domowe żyją samotnie. W pary łączą się one na okres godów które trwają od czerwca do sierpnia. Zazwyczaj pojedynczy samiec kuny domowej zapładnia wiele samic kuny domowej. Podczas godów kuny domowe wydają przypominające miauczenie kota odgłosy. Kopulacja kun domowych odbywa się nocą. Podczas kopulacji samiec kamionki przytrzymuje samice kuny domowej wgryzając się w jej kark. Kopulacja kun domowych może trwać nawet przez godzinę. Potomstwo kun domowych przychodzi na świat po upływie 275 dni od kopulacji. Ciąża kuny domowej jest wyjątkowo długa biorąc pod uwagę wielkość tego zwierzęcia. Warto zwrócić uwagę, że generalnie rzecz biorąc w przypadku ssaków im mniejsze jest dane zwierzę tym krótsza jest jego ciąża. Tymczasem ciąża u kuny domowej jest dłuższa niż w przypadku człowieka mimo iż kamionka jest zwierzęciem znacząco od człowieka mniejszym. Jest tak dlatego, że po pierwszych podziałach komórkowych następuje wstrzymanie rozwoju płodu kuny domowej, a ponownie zaczynają się one dzielić dopiero w okolicach lutego. Dzięki temu poród oraz początkowy okres rozwoju kun domowych przypada na okres podczas którego kamionki dysponują łatwiejszym dostępem do pożywienia. W pojedynczym miocie na świat przychodzi od trzech do czterech nieowłosionych i ślepych młodych kamionki. Młode kuny czasami nazywane są niedokunami. Kuny domowe osiągają dojrzałość płciową po upływie od 14 do 25 miesięcy od swoich narodzin. Czasami samice kamionki zachodzą w ciąże w roku następującym po roku w którym się narodziły. Zwyczaje i umiejętności kun domowych Kuny domowe najbardziej aktywne są nocą. Za dnia można spotkać je głównie podczas rui. Kuny domowe doskonale się wspinają. Umiejętności te wykorzystują one podczas polowań na ptaki oraz w celu przedostawania się do ich gniazd. Kuna domowa w domu, na poddaszu, zniszczenia Kuny domowe, które znajdą się w sytuacji dużej dostępności łatwych do zabicia ofiar często zabijają o wiele więcej zwierząt niż mogą zjeść. W naturze taka sytuacja jest dość rzadka, ale często zdarza się ona w przypadku uzyskania przez kamionkę dostępu do stad zwierząt domowych. Kuny żyjące w domach często zachowują się głośno zwłaszcza wieczorami. Kuny domowe powodują liczne straty w miejscach w których przebywają. Niszczą przedmioty w tym zwłaszcza przegryzają różnego rodzaju przewody, zabijają zwierzęta hodowlane oraz zanieczyszczają przestrzeń swoimi odchodami. Kuny domowe często nocują pod maskami samochodów, a przy okazji przegryzają ich kable. Inne gatunki kun Kuna domowa zaliczana jest do rodzaju Martes znanego również jako kuny. Kuny to niewielkie drapieżniki charakteryzujące się wydłużonym ciałem, ostrymi zębami i trójkątnymi uszami. Kuny występują na wszystkich kontynentach znajdujących się na półkuli północnej. Samce kun są większe od samic. Kuny występują głównie w lasach w tym zwłaszcza w lasach iglastych. Aktywne są głównie w godzinach nocnych. Sprawnie wspinają się po drzewach i budynkach. Do rodzaju Martes obok kuny domowej zaliczamy zwierzęta takie jak: kuna amerykańska (Martes americana), kuna japońska (Martes melampus), kuna leśna (Martes martes), kuna rybożerna (Martes pennati), kuna tamilska (Martes gwatkisni), kuna żółtogardła (Martes flavigula) i soból tajgowy (Martes zibellina). Kuna leśna Kuna leśna występuje w lasach większości krajów Europy w tym na terenie całej Polski. Kuna leśna jest większa od kuny domowej. Kunę leśną można odróżnić od kuny domowej po rozwidlonej plamie znajdującej się na jej podgardlu. Wygląd futra kuny leśnej zmienia się w zależności od pory roku. Latem jest ono krótkie i ościste, a zimą lśniące i puszyste. Kuny leśne żywią się głównie gryzoniami, a oprócz nich również owocami i jagodami. Dieta kun leśnych zmienia się w ciągu roku wraz ze zmianami w dostępie do pożywienia. Wrogami kuny leśnej są drapieżne ssaki takie jak wilki i lisy. Kuna amerykańska Bardzo podobna do kuny leśnej jest kuna amerykańska (Martes americana) znana też jako kuna świerkowa. Od kuny leśnej różni się ona jasnym pyszczkiem i większymi stopami. Jest mniejsza i jaśniejsza od również występującej w Ameryce północnej kuny rybożernej. Głównym środowiskiem występowania kun amerykańskich są iglaste i mieszane lasy Kanady, Alaski i północnej części nowej Anglii. Głównym pożywieniem kuny amerykańskiej są niewielkie ssaki takie jak na przykład sosnowiórka czerwona (Tamiasciurus hudsonicus). W diecie kuny amerykańskiej znajdują się również owoce, warzywa, owady, padlina, ryby i żaby. Skład diety kuny amerykańskiej w dużym stopniu uzależniony jest od dostępności pożywienia. Kuna amerykańska najbardziej aktywna jest rano oraz w godzinach popołudniowych i nocnych. Przez większą część swojego życia kuny amerykańskie prowadzą samotniczy tryb życia. W pary łączą się one jedynie w okresie godowym. Terytoria samców kuny amerykańskiej maja 8 kilometrów kwadratowych. Terytoria samic są znacznie mniejsze. Mają one 2,5 kilometra kwadratowego. Terytoria samców i samic pokrywają się. Osobniki kun amerykańskiej tej samej płci są bardzo agresywne względem siebie. Krycie kun ma miejsce latem niemniej w związku z przedłużoną ciążą młode rodzą się dopiero wiosną. W pojedynczym miocie jest od 1 do 5 młodych. Poród najczęściej następuje w jamie skalnej lub w dziupli drzewa. Istnieje kilkanaście podgatunków kuny amerykańskiej. Podgatunki te to w kolejności alfabetycznej według nazw łacińskich: Martes americana abieticola, Martes americana abietinoides, Martes americana actuosa, Martes americana americana, Martes americana atrata (kuna ciemna), Martes americana caurina (kuna zachodnia), Martes americana humboldtensis, Martes americana kenaiensis, Martes americana nesophila, Martes americana origensis, Martes americana sierrae, Martes americana vancourverensis i Martes americana vulpina. Kuna żółtogardła Na terenie wilgotnych lasów południowo-wschodniej Azji występuje kuna żółtogardła. Kuna żółtogardła występuje w wysoko położonych rejonach Pakistanu, Nepalu Indii i Bangladeszu, Birmie, półwyspie Indochińskim, południowo-wschodnich Chinach, południowo- wschodnim krańcu Azji, obu Koreach, wschodniej Mandżurii, Tajwanie oraz na wyspach Borneo, Sumatra i Jawa. Jest ona jedynym gatunkiem kun występującym w lasach tropikalnych lub subtropikalnych. Futro na przedniej części jej ciała z wyjątkiem głowy jest żółto-pomarańczowe, a głowa i tył ciała są żółtobrązowe. Na terenie Korei i Syberii kuna żółtogardła jest zwierzęciem łownym. Kuna tamilska W południowych Indiach na terenie Ghatów Zachodnich występuje kuna tamilska. Po raz pierwszy opisana została przez Thomasa Horsefielda w 1851 roku. Kuna tamilska zamieszkuje tropikalne lasy niemniej widywana bywała ona również na terenie łąk, bagien oraz plantacji akacji, herbaty i kawy. Kuna Tamilska jest gatunkiem rzadkim i słabo poznanym. Pojedyncze obserwacje nie pozwalają do powstania generalizacji co do jej diety i zwyczajów. Zaobserwowano polowania kuny tamilskiej na kanczylka indyjskiego (Moschiola indica), wiewiórę dekańską (Ratufa indica), wrony, warana bengalskiego (Varanus bengalensis) i owady oraz spożywanie przez nią miodu i nektaru. Kuna japońska Kuna Japońska występuje na japońskich wyspach Honsiu, Sikoku, Kiusiu i Cuszima. Jest rzadka i zagrożona wyginięciem. Zamieszkuje lasy i zadrzewione tereny podmiejskie. W jej diecie znajduje się zarówno mięso jak i owoce. Okres rozrodczy kuny japońskiej rozpoczyna się w marcu, a kończy w maju. W pojedynczym miocie rodzi się od 1 do 5 młodych. Kuna rybożerna Kuna rybożerna znana też jako kuna wodna lub kuna rybarka występuje w południowej Kanadzie oraz północno-wschodnich i zachodnich Stanach Zjednoczonych. Najczęściej pojawia się na terenach podmokłych i lesistych. Rzadziej pojawia się na preriach. Dieta kuny rybożernej składa się przede wszystkim z niewielkich kręgowców zwłaszcza ptaków, gryzoni, ursonów i zająców. Kuna rybożerna atakuje też zwierzęta domowe takie jak psy i koty oraz drób. Jeśli inne rodzaje pożywienia nie są dostępne żywi się również owadami i owocami. Terytoria kun rybożernych są znacząco większe od terytoriów innych gatunków kun. Terytoria samców mają 38 kilometrów kwadratowych, a samic 15. Kuny rybożerne żyją do 10 lat. Gody kuny rybożernej odbywają się od marca do czerwca. Po trwającej od 10 do 12 miesięcy ciąży rodzą się 3 kuny. Młode kuny osiągają samodzielność po pięciu miesiącach, a rozmnażać się mogą w wieku 2 lat. Kuna rybożerna obecnie jest pospolita, choć w latach 20-tych XX wieku została niemal całkowicie wytępiona na skutek polowań. Soból tajgowy Soból tajgowy (Martes zibellina) ma do 60 centymetrów długości. Futro sobola tajgowego jest jedwabiste i gęste. Kolor futra sobola zmienia się w zależności od pory roku. Latem jest ono ciemnobrązowe podczas gdy zimą jasnobrązowe. Linienie soboli następuje dwukrotnie w ciągu roku. Zmiana koloru futra ułatwia im dostosowanie się do koloru otoczenia i maskowanie się pośród drzew i śniegu. Dieta sobola składa się niewielkich zwierząt zwłaszcza owadów, ptaków i ssaków oraz jagód i nasion. Gniazda zakładane są przez sobole w chroniących młode przed drapieżnikami szczelinach, dziuplach i wykrotach. Sobole zamieszkują górzyste lasy Syberii. Poza Syberią występują również w Mandżurii, północnej części Korei północnej i na japońskiej wyspie Hokkaido. W przeszłości zasięg występowania soboli był o wiele szerszy. W średniowieczu obejmował on wiele obszarów północnej Europy w tym między innymi północno-wschodnią Polskę. Obszar występowania sobola znacznie zmniejszył się na skutek polowań przeprowadzanych w celu zdobycia futer tych zwierząt. Soból zagrożony był również na terenie Syberii. W celu jego ochrony powołano pierwszy rosyjski rezerwat przyrody. Był to rezerwat Barguziński, który powołany został w 2017 roku. Obecnie sobolowi nie zagraża wyginięcie. Jego futra nadal są poszukiwane ponieważ produkuje się z nich ubrania i pędzle niemniej futra pozyskiwane są głównie od zwierząt hodowanych w niewoli. Obszar występowania sobola tajgowego jest dość duży niemniej poszczególne populacje soboli pooddzielane są od siebie wielkimi Syberyjskimi rzekami lub nawet morzami. Doprowadziło to do powstania szeregu podgatunków sobola tajgowego spośród których większość zawdzięcza swoje nazwy obszarom na których występują. Podgatunki te to w kolejności alfabetycznej według nazw łacińskich: Martes zibellina angarensis, Martes zibellina arsenjevi, Martes zibellina averini, Martes zibellina brachyura, Martes zibellina ilimpiensi, Martes zibellina jakutens, Martes zibellina kamtschadalica, Martes zibellina obscura, Martes zibellina princeps, Martes zibellina sahalinensis, Martes zibellina sajanensis, Martes zibellina schantaricus, Martes zibellina tomensis, Martes zibellina tungussensis, Martes zibellina yeniseensis i Martes zibellina zibellina. Zabezpieczenie domu przed kunami Pojawieniu się kun domowych w domu możemy zapobiec poprzez zadbanie aby nie było w nim otworów wystarczająco małych, aby mogły one dostać się do jego wnętrza. Niestety kuny domowe są zwierzętami bardzo małymi w związku z czym mogą przedostawać się do domów przez małe otwory. Ponadto kuny domowe są wręcz przystosowane do przechodzenia przez niewielkie otwory. Skąd takie przystosowanie? Otóż ważnym składnikiem kun są gryzonie, które żyją w norach. W związku z tym ewolucja preferowała w przeszłości kuny, które potrafiły zmieścić się wewnątrz niewielkich nor. Zabezpieczenie domu przed kunami oznacza konieczność podjęcia wielu działań takich jak miedzy innymi zabezpieczenie okien na poddaszu siatką, zamontowanie opaski z drutu kolczatego ma rynnie i oczyszczenie okolic domu z krzaków i zarośli. Wymienione metody zabezpieczania domów w praktyce są dość kłopotliwe. Drut kolczasty pogarsza estetykę budynków. Z tego powodu wymienione metody są dość rzadko stosowane. Szukasz firmy zajmującej się zwalczaniem kun domowych? Zadzowń do nas na numer tel. +48 505 177 654 lub napisz na biuro@ Jak pozbyć się kuny domowej? Jeśli w naszym domu pojawiły się kuny możemy zwalczyć je wieloma sposobami. Jednym z popularniejszych są pułapki żywołowne. Pułapki żywołowne ustawiane są w pobliżu miejsc w których pojawiają się kuny. Wewnątrz pułapek umieszczane jest pożywienie w postaci drobiowego mięsa lub jaj. Kuny wchodzą do wnętrz wspomnianych pułapek i łapią się. Ze względu na fakt, że kuny cechują się neofobią, czyli lękiem przed nowo pojawiającymi się osobami i sytuacjami od pojawienia się klatki w danym miejscu do złapania się kuny może minąć nawet kilka dni. Odstraszanie kun Ze względu na wysoką płochliwość kun dobrą alternatywą dla pułapek żywołownych może być odstraszanie kun. Najczęściej wykorzystywane w tym celu są psy odstraszające kuny swoim szczekaniem. Inną metodą odstraszania kun jest zamontowanie czujników ruchu, które uruchamiać będą alarmy lub lampy halogenowe. tagi: kuny zwalczanie, kuny domowe- zwalczanie, zwalczanie kun, kuna domowa, jak wygląda kuna, kuna domowa jak się pozbyć, odchody kuny, kuna zwierze, klatka na kuny Zarówno kuna, jak i łasica pochodzą z rodziny łasicowatych. Nie oznacza to jednak, że nie można ich od siebie odróżnić. Różnią się nie tylko rozmiarem, ale też wyglądem. Niestety oba te stworzenia nie są mile widziane w naszych domach, ponieważ mogą wyrządzić wiele szkód. Łasica a kuna – czym się wyróżnia? Jak wygląda zwalczanie szkodników? Czy zawsze trzeba podejmować radykalne kroki? Łasica a kuna – czy można się ich pozbyć? Te i inne informacje można znaleźć, czytając ten tekst! Łasica – opis Źródło: Łasica pospolita występuje głównie na półkuli północnej. Można ją spotkać w Europie, Azji, Afryce oraz Ameryce Północnej. Nie ma określonego miejsca, które może zamieszkiwać. Najczęściej przebywa tam, gdzie może upolować pożywienie. Kiedy dostęp do żywności jest ułatwiony, to w pobliżu najprawdopodobniej pojawi się więcej osobników gatunku. Łasica żywi się przede wszystkim małymi zwierzętami np. myszami. Nie pogardzi też żabą, jaszczurką, owadami, królikiem, niewielkim ptakiem, czy jego jajami. Zaliczana jest do gatunku gryzoni mięsożernych. Jest także drapieżnikiem. Łasica pospolita wygląda bardzo sympatycznie. W okresie letnim ma rudą sierść i biały brzuszek. Kiedy przychodzi zima, futro w całości lub częściowo przybiera białą barwę, ale nie zawsze. Wszystko zależy od tego, gdzie gryzoń zimuje. Czasem tylko część sierści zmienia kolor lub pozostaje bez zmian. Ogon łasicy jest duży, puszysty i rudy. Natomiast łapy stosunkowo krótkie i pokryte futrem. Również głowa i uszy są niewielkie. Ten gryzoń uznany został za najmniejszego ssaka drapieżnego w Europie. Długość ciała nie przekracza 26 cm, kiedy sam ogon może mierzyć nawet 8 cm! Łasica też niewiele waży. Mniejsze osobniki osiągają zaledwie 30 g, natomiast większe do 250 g. Sprawność łasicy Dzięki swoim rozmiarom łasica może dotrzeć nawet do najmniejszych zakamarków. Dlatego z łatwością może upolować mysz w jej norze. Co ciekawe, zwierzę bardzo szybko biega i skacze. Porusza się nie tylko po lądzie, gryzoń bowiem świetnie też pływa. Łasica pospolita żeruje zarówno w dzień, jak i w nocy. Z łatwością potrafi się ukryć i przeczekać ewentualne zagrożenie. Drapieżnik, kiedy się naje, robi sobie zapasy żywności, by przetrwać cięższe czasy. Okres ciąży łasicy trwa około 5 tygodni i może występować dwa razy w roku. Samica rodzi najczęściej 4-10 młodych osobników, którymi potem skrupulatnie się opiekuje. Robi to do czasu, kiedy maluchy nie są w stanie samodzielnie funkcjonować. Po upływie 8 tygodni młode zaczynają same żerować na mniejszą zwierzynę. Jednak matka opiekuje się nimi jeszcze przez 4 kolejne tygodnie. Długość życia łasicy nie przekracza 7 lat. Kuna leśna – opis Kuna leśna występuje w Europie oraz Azji. Można ją również spotkać w Polsce, jednak ilość osobników jest dość niewielka. Tumaki, czyli kuny leśne, jak sama nazwa mówi, preferują mieszkać w lesie. Nie są zbyt wybredne, mogą pomieszkiwać zarówno w lasach iglastych, mieszanych, czy liściastych. Kuna podobnie jak łasica żywi się niewielkimi ssakami, owadami. Jednak kuna w odróżnieniu od łasicy potrafi także zapolować na węża, czy ślimaki. Jeśli będzie miała taką możliwość, to skonsumuje także padlinę lub owoce. Długość ciała kuny leśnej nie przekracza 53 cm, przy czym ogon może osiągnąć nawet 28 cm. Samice nie ważą więcej niż 1,5 kg. Natomiast samce 1,8 kg. Sierść kuny jest ciemnoszara. Większość osobników ma charakterystyczną plamkę na szyi. Jest ona kremowa lub żółta. W odróżnieniu od łasicy kuna nie ma brzuszka w innym kolorze. Gryzoń ma krótkie nóżki, niewielki łepek oraz delikatnie zaokrąglone uszy. Kuna leśna rzadko żeruje w ciągu dnia. Woli wychodzić ze swojego ukrycia wieczorem lub nocą. Tumaki nie żyją w stadach. Znacznie chętniej prowadzą samotne życie. Wyjątkiem jest okres wychowania młodych. Ciąża u kuny może trwać nawet dziewięć miesięcy. Przy czym najbardziej istotne dla rozwoju jest kilka ostatnich. Młode osobniki dorastają dość szybko. Już po upływie tygodnia zaczynają otwierać oczy. Natomiast po miesiącu mogą spożywać już trwały pokarm, ale nadal żywią się też mlekiem matki. Żywotność kuny wynosi około 10 lat. Jeśli żyje w niewoli, ten okres może się wydłużyć. W Polsce zaobserwowano także występowanie kuny domowej. Jest dość podobna do tej leśnej. Odróżniają ją jedynie krótsze łapy i bardziej wydłużona głowa. Kolorem sierści bardziej przypomina łasicę. Gryzoń ma też białą plamę na szyi. Kuna domowa atakuje swoje ofiary z ukrycia. Może także zakraść się na gospodarstwo i zagryźć kurę, czy inne ptaki. Nie pogardzi także ich jajkami. Kuna domowa jest pod ochroną, a jej gatunek jest zagrożony wyginięciem. Jak złapać kunę? Źródło: Kuny są bardzo przebiegłe i cwane. Chętnie dostają się do domu, gdzie mają łatwy dostęp do pożywienia. Mają także wyostrzony zmysł powonienia i bez trudu potrafią rozpoznać zapach domowników. Gryzonie poruszają się bardzo cicho i najczęściej wzdłuż ścian, dzięki czemu mogą przemieszczać się praktycznie niezauważone. Wbrew pozorom wcale nie jest łatwo złapać kunę. Jest ona zwierzakiem bardzo ostrożnym i ciężko ją zwabić do jakiejkolwiek pułapki. Jest jednak sposób na to, jak złapać kunę i pozbyć się jej z domu. Zastosowanie tzw. żywołapki. Jest to metalowa pułapka przypominająca klatkę. Warto unikać dotykania jej gołymi rękoma, ze względu na wcześniej wspomniany wyczulony węch. Lepiej dotykać pułapki w rękawiczkach lub przez materiał. Następnie należy do niej włożyć wabik, który przyciągnie zwierzę. Produkty na przynętę powinny być pozbawione ludzkiego zapachu lub mieć silny aromat. Doskonale sprawdzi się wędzone mięso lub ryba. Można zastosować również jajko, jednak przed włożeniem go do pułapki trzeba sparzyć je wrzątkiem. Nie ma reguły na, to kiedy kuna wpadnie w zastawione sidła. Obława może trwać nawet kilka miesięcy. Znacznie szybciej można złapać młode kuny, które są mniej doświadczone i bardziej ciekawskie. Podczas rozkładania wabików należy wziąć pod uwagę zwierzęta domowe, które również mogą połasić się na smakołyki. Lepiej więc rozłożyć pułapki w miejscach dla nich niedostępnych np. na poddaszu. Trzeba zaznaczyć, że kuna wchodzić do pułapki będzie bardzo ostrożnie. Można włożyć różne wabiki i delikatnie nabić je na druciki. Tym sposobem zwiększy się szansa, że zwierzę poruszy mechanizm pułapki. Dlaczego kuna mieszka na poddaszu, jak się jej pozbyć i jak ona tam wchodzi? Kuna domowa bardzo chętnie pomieszkuje na poddaszu. Czuje się tam bezpiecznie i ma dostęp do wielu kryjówek. Jednak jej występowanie można bardzo szybko zauważyć. Przede wszystkim, kiedy kuna chodzi po poddaszu, to spod jej łap wydobywa się charakterystyczny stukot. Ponadto zwierzę przebywając w domu lubi niszczyć dostępne przedmioty, chociażby kable, czy izolację. Również tym działaniom towarzyszy specyficzny dźwięk. Wchodząc na poddasze, można również zauważyć obecność kuny. Całkiem możliwe, że na miejscu znajdują się martwe, niewielkie zwierzęta, które kuna zostawiła sobie na zapas. W powietrzu może unosić się też swąd pochodzący z odchodów. Jeśli na poddaszu znajdują się jakieś przedmioty, to prędzej czy później kuna na pewno coś strąci podczas chodzenia po pomieszczeniu. Kuna wchodzi na poddasze najczęściej po rynnie znajdującej się na zewnątrz budynku. Dzięki łapom i ostrym pazurom ma dobrą przyczepność. Do pomieszczenia kuna wchodzi przez szpary w dachu lub okna. Warto więc pomyśleć o remoncie, po tym, jak uda się złapać kunę. Łasica a kuna – odstraszacze, środki owadobójcze, czy trutki? Co jest najbardziej skuteczne na zwalczanie szkodników? Obecność kuny można zauważyć nie tylko na poddaszu, ale też w całym domu, ogrodzie i samochodzie. Niestety kuna jest na tyle szybka i przebiegła, że złapać mogą tylko najtrwalsi. Zwierzak wyrządza wiele szkód, które są bardzo kosztowne do naprawienia. Kuna w samochodzie przegryza przewody, przez co pojazd prawdopodobnie będzie wymagał odstawienia do mechanika. Natomiast w domu niszczy pokrycie dachowe, elementy elewacji i kable. Zwalczanie szkodników jest dość trudnym zadaniem. Nawet jeżeli uda się złapać kunę. To co z nią zrobić dalej? Trutki raczej nie wchodzą w grę. Nie dość, że sumienie nie powinno nam pozwolić na zabicie drapieżnika, to przecież kuny są pod ochroną. Podanie im trutki może skutkować nałożeniem na nas kary. Jeśli kuna została złapana, to warto na początku wynieść ją na zewnątrz. W ogrodzie nie będzie jej źle, a domownicy nie będą słyszeć, jak miota się w klatce. Następnie można kunę umieścić w samochodzie i wywieźć ją do lasu. Najlepiej z dala od domu, żeby nie miała szans na powrót. W przypadku, gdy w domu zamieszkiwało więcej osobników, to wywóz jednego z nich powinien doprowadzić do ich wyprowadzki. Ciekawostką jest to, że gryzonie przez wzgląd na swój wyczulony węch nie lubią pewnych zapachów. Jako odstraszacze na pewno sprawdzą się specjalne preparaty. Naturalnym wrogiem kuny jest pies. Można więc kupić gotowy środek w płynie, który odstraszy nie tylko kuny, ale inne gryzonie np. łasice. Skuteczne są też odstraszacze dźwiękowe, ale tylko na pewien czas. Po upływie jakiegoś okresu kuna przyzwyczai się do dźwięku i nie będzie on jej przeszkadzał. Innym sposobem na odstraszenie szkodnika jest wstawienie do pomieszczenia, w którym bytuje nowych przedmiotów. Kuny niezbyt przepadają za zmianami, bo kojarzą się im one z potencjalnym zagrożeniem. W specjalistycznych sklepach ze środkami owadobójczymi można kupić spray, który skutecznie odstraszy kuny i inne dzikie zwierzęta. Co ciekawe, można je stosować zarówno w pomieszczeniach, jak i na zewnątrz, a także w samochodzie. Kuna leśna ma naturę akrobaty. Wspina się po pniach, biega po gałęziach, skacze z drzewa na drzewo. Wszystko w poszukiwaniu zdobyczy, w wyborze której wybredna nie jest. Jak wygląda kuna leśna, co je i gdzie można ją spotkać?Kuna leśna: stosunki z ludźmiKuna leśna (łac. martes martes), zwana też tumakiem, to niewielki drapieżny ssak. Należy do rodziny łasicowatych. Dzieli się na osiem leśna – jak wskazuje jej nazwa – trzyma się głównie leśnych ostępów. W toku dziejów nie nawiązała bliskich kontaktów z ludźmi, tylko sporadycznie włamywała się do kurników, by ucapić łatwą zdobycz. Mylono ją za to często z kuną domową i innymi łasicowatymi. Dawniej chętnie polowano na kunę leśną. Dziś większość krajów wyznacza okres ochronny tych zwierząt, ale kuna leśna nie jest gatunkiem zagrożonym i najczęściej w sezonie można na nią wygląda kuna leśna?Kuna leśna wyglądem przypomina łasice. Ma szczupłe, cylindryczne ciało, a przemieszcza się na czterech krótkich łapkach. Taka budowa ułatwia kunie buszowanie w zaroślach i wdzieranie się do dziupli swych kuny osiąga ok. 53 cm długości, a jej ogon może mieć ok. 28 cm (mniej więcej tyle, co połowa ciała zwierzęcia), choć zazwyczaj zwierzątka są mniejsze. Kuna ważyć może nawet 1,8 kg, ale najczęściej osiąga masę ok. 1000 g. Samce są znacząco większe od samic. Samice mają tylko dwie pary sutków – ubogo jak na łasicowate (tchórze mają nawet po 10 par).Głowa kuny osadzona jest na wydłużonej szyi i ma trójkątny wydłużony kształt. Oczy kuny są okrągłe i czarne, lekko wyłupiaste. Uszy są średnich rozmiarów, zaokrąglone i sterczące. Pyszczek wyposażony jest w niedługie wibrysy. Łapki mają po pięć palców, uzbrojonych w spore pazury. Pazury kuny leśnej – jako jedynego gatunku wśród łasicowatych – mogą się częściowo chować w opuszkach palców i wysuwać, gdy kuna chce się wspinać. Dzięki temu kuna leśna wyjątkowo dobrze wspina się po drzewach, a jednocześnie nadal zachowuje zręczność i szybkość na kuny leśnej pokrywa gęsta, ciemna, szczeciniasta sierść. Najczęściej ma ona kolor jednolicie ciemnobrązowy, z kremową plamą na szyi. Plama ta jest zwarta, co pozwala odróżnić kunę leśną od domowej. U kuny domowej plama na szyi jest leśna przemieszcza się po ziemi zręcznie i szybko. Wiele czasu spędza też w gałęziach drzew. Potrafi wykonywać nawet kilkumetrowe susy z drzewa na leśna: obszar występowaniaKuna leśna występuje w całej niemal Europie, z wyjątkiem najdalej na północ wysuniętych terenów Norwegii, większej części Anglii, południa Półwyspu Iberyjskiego i Grecji. Spotkać ją można także w Azji Mniejszej, dorzeczu Eufratu i na Kaukazie. Kuna leśna trafiła też wraz z europejskimi kolonistami na Baleary, gdzie rozmnaża się spokojnie, nie mając właściwie naturalnych Polsce kuna leśna występuje właściwie wszędzie, choć nie jest licznie reprezentowana i trudno ją spotkać, za to łatwo pomylić z kuną leśna: biotopKuna leśna najchętniej zamieszkuje gęste, stare lasy, gdzie korony drzew łączą się ze sobą, tworząc głęboki cień. W zielonym półmroku kuna leśna przemyka cicho wśród zarośli, skacze po gałęziach drzew, zasadza na swe ofiary i kryje się przed drapieżnikami. Tam, gdzie kuny nie mają wielu naturalnych wrogów, spotkać je można także poza leśną gęstwiną. Na Minorce występują właściwie wszędzie, w Szkocji biegają czasem po otwartych polach i leśna pod ochronąMiędzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) nie uznaje kuny leśnej za gatunek zagrożony. Nadano jej status LC – najmniejszej troski. W zależności od statusu prawnego w danym kraju, kuna leśna może znajdować się pod pełną lub częściową ochroną gatunkową, albo też uchodzić za szkodnika, którego wolno tępić bez potrzeby załatwiania zgód i Polsce sezon polowań na kunę leśną trwa od 1 września do 31 poluje kuna leśna?Kuna leśna poluje o zmierzchu i nocą. Wielki talent do wspinaczki pozwala jej zasadzać się na ptaki i wiewiórki, a zwinność i ostre pazury umożliwiają jej włamywanie się do dziupli drzewnych i ziemnych leśna gromadzi pożywienie na zimę, choć fakt, że rzadko zapuszcza się na teren ludzkich gospodarstw sprawia, że nie czyni ona takich szkód hodowcom drobiu, jak np. tchórz czy łasica pospolita. Kuna leśna lubi magazynować ptasie jaja, które umie przenosić bez uszkodzenia nawet na duże odległości, i ukrywa je w swych licznych skrytkach i co poluje kuna leśna?Kuna leśna jest wszystkożerna. Chętnie zjada gryzonie (przepada za wiewiórkami), ptaki i ptasie jaja, owady, także żaby i ślimaki, okazyjnie ryby i skorupiaki, jeśli ma do nich dostęp. Kuna leśna żywi się także padliną oraz owocami i leśna musi każdego dnia zjeść pokarm o łącznej masie odpowiadającej mniej więcej 10% masy ciała rozmnaża się kuna leśna?Samce kuny leśnej pokrywają samice latem. Ciąża trwa zazwyczaj niecałe dwa miesiące, ale może zostać przedłużona. Organizm samicy wstrzymuje wtedy rozwój płodu, dopóki nie nastąpią bardziej sprzyjające do porodu warunki i lepsza obfitość pokarmu. Ciąża przedłużona kuny leśnej może trwać nawet 9 kuny leśnej rodzi zazwyczaj od dwóch do siedmiu młodych w jednym miocie. Młode są ślepe przez pierwszy tydzień życia, nawołują mastkę popiskiwaniem. Ssą mleko przez około trzy miesiące, ale już po ok. 40 dniach zaczynają przyjmować pokarm stały. Gdy mama przestaje karmić dzieci mlekiem, młode kuny leśne usamodzielniają się, choć przez jakiś czas pozostają jeszcze na terytorium rodziców. Kuny leśne mogą się rozmnażać już po ukończeniu ok. 14 miesięcy, ale zazwyczaj pierwsze krycie samicy następuje później, po ok. 2 latach kuny leśnej mogą rozwinąć ciążę urojoną, kiedy to poziom hormonów w ich organizmach kształtuje się tak, jak w czasie ciąży, choć samica nie była pokryta i nie rozwija się w niej płód. Ciąże urojone u kun leśnych występują pod koniec zimy. Możliwe, że jest to mechanizm obronny, który pozwala samicy oszczędzać zdrowie i zasoby. Dzięki ciąży urojonej nie dochodzi do prawdziwego zapłodnienia, dzięki czemu ewentualne młode urodzone wiosną nie padają ofiarą dorosłych już kun, urodzonych w poprzednim roku i nadal trzymających się terytorium leśna: życie społeczneKuna leśna to zwierzę terytorialne, o samotniczej naturze. Samce zajmują terytoria wokół terytoriów samic. Dobre terytorium to takie, na którym jest wiele zwierzyny łownej, kryjówek i co najmniej kilka samiczek do zapłodnienia latem. Granice swych terytoriów kuny leśne znaczą cuchnącą wydzieliną z gruczołów okołoodbytowych – to specjalność łasicowatych. Terytorium samca kuny leśnej może mieć nawet 20 km kwadratowych powierzchni, a samicy – niecałe 7 km okresie rozrodczym samce wydają czasem głośne okrzyki, którymi informują i ostrzegają inne kuny, że dany teren – i mieszkające na nim samice – jest już zajęty. Jeśli rywal nie usłucha, samiec broni swojego terytorium. Walki kun leśnych są krótkie i krwawe. Służą wyłonieniu zwycięscy, który obejmie w posiadanie dany teren i leśna zazwyczaj przesypia większość dnia. Kuny najchętniej wiją sobie gniazda w dziuplach drzewnych, czasem zaanektowanych od wiewiórek. Gniazdo na wysokości zapewnia kunie leśnej bezpieczeństwo. Zimą jednak zwierzęta najczęściej szukają sobie nor podziemnych, lepiej trzymających kuna leśnaKuna leśna, jak inne dzikie zwierzęta, może być nosicielem pasożytów, jak pchły i nicienie. Najgroźniejsza chorobą, potencjalnie roznoszoną przez kuny leśne, jest wścieklizna, zabójcza zarówno dla zwierząt, jak i wolności kuna leśna dożywa nawet 10 lat. Najczęściej pada ofiarą psów, lisów i kuna leśna nadaje się na zwierzątko domowe?Kuna leśna nigdy nie została udomowiona. Nie nadaje się na zwierzątko domowe z powodu wrodzonej nieufności do ludzi, skłonności do agresji i nieprzyjemnego zapachu, jaki fanów łasicowatych pozostaje jednak fretka – uroczy figlarz, przystosowany do warunków życia z ludźmi.

jak wygląda zwierzę kuna